اصطلاح اپوکسي را به گروهی از مواد شيميايي گویند که متشکل از يک اتم اکسيژن با دو اتم کربن ديگر که به نوعی به هم پيوند خورده اند، باشد.

در شیمی اگر اپوکسی بدست آمده، ظاهری مشابه صمغ درختان (Natural Plant Resin) (مایعی چسبناک و غلیظ) داشته باشند، آن ها را به عنوان رزین مصنوعی (Synthetic Resin) می شناسند.
اکثر رزین های اپوکسی از واکنش بین اپی کلروهیدرین (Epichlorohydrin) و بیسفنول ای (Bisphenol A) حاصل شده و اکثراً در رنگ های قهوه ای، زرد کهربایی و یا بی رنگ تولید می شوند.

برخی از ویژگی های انواع رزین های اپوکسی
– عایق الکتریکی
– حساسیت کم نسبت به دمای محیط در زمان پخت (رزین های اپوکسی بسته به نوع می توانند در دمایی بین ۵ تا ۱۵۰ درجه سانتیگراد پخت شوند)
– به دلیل نوع ساختار مولکولی رزین های اپوکسی (وجود گروه های حلقوی)، در جذب تنش های مکانیکی (خواص سفتی و چغرمگی) و تنش های حرارتی مقاوم می باشند.
– مقاومت بالا دربرابر مواد شیمیایی (اسیدها، بازها، چربی ها)
– مقاومت بسیار بالا دربرابر آب و رطوبت
– جمع شدگی حجمی (آب رفتگی – Shrinkage) کم آن ها در مراحل پخت در مقایسه با رزین های پلی استریبرخی از کاربرد های انواع رزین های اپوکسی در تولید
-ساخت قالب های مستحکم (مانند قالب های وکیوم فرمینگ)
– لایه گذاری (لمینیت – Laminate) در صنایع کامپوزیت و فایبرگلاس
– تولید جواهر و زیورآلات مصنوعی
– عایق و پوشش صنایع دستی
– عایق بندی و دفن قطعات الکتریکی

– پوشش دهنده ی کف (یکی از معروف ترین کاربردهای رزین اپوکسی پوششی است برای کف سالن ها، کارخانه ها، زمین های بازی، مکان های تولید لوازم بهداشتی و پزشکی)
– به عنوان مواد اولیه در رنگسازی، چسب ها، خمیر های رزگیری، لعاب ها و آب بندی کننده ها (سیلر های رنگی و شفاف یا کیلر – Sealer)